Doorgeven wat je gekregen hebt
Laat ik dan, zijnde kunstenaar (en nu de pr-lady van ons Heat and Eat team), wellicht ongemakkelijk openhartig zijn in antwoord op de vraag, waarom ik voor Heat and Eat werk. Ik kan het misschien het beste uitdrukken als een vorm van dankbaarheid; omdat ik nu op een plek ben in mijn leven, dat ik aan de andere kant mag staan.
Daarmee bedoel ik dat ik vroeger een meisje was, zoals heel veel kinderen in Rotterdam, die thuis geen bammetjes had om mee naar school te nemen. Ik kom uit een zeer interessant gezin; ik kan het mijn ouders niet eens kwalijk nemen voor hoe het vroeger allemaal liep. Ik had niet graag in hun schoenen willen staan met alle uitdagingen waar zij voor stonden. Dankbaar ben ik dus, dat ik telkens in mijn leven mensen tegen kwam, die me kansen gaven waardoor ik door kon blijven gaan: kon blijven studeren en kansen kon benutten.
Als je geen poen hebt, maar wel bergen aan problemen, ben je altijd aan het scannen en toneelspelen: Wie kan ik vertrouwen met mijn verhaal en aan wie moet ik een sugar coated antwoord geven omdat ze het anders niet kunnen verteren en ik alleen maar mensen weg jaag? Wie zal me geloven en me niet voortaan gaan mijden of me (en dat kost energie die ik al helemaal niet heb) voortaan moet blijven geruststellen over hoe het gaat (terwijl het al niet gaat).
Bij wie mag ik mezelf zijn: kan ik een beetje een beetje ruimte krijgen om alles er gewoon even te laten zijn zodat er ook weer ruimte ontstaat om te lachen. Gewoon even samen zijn zodat ik me weer terug een ‘’normaal’’ mens kon voelen; een beetje hoop te ervaren: ‘’Zie je wel, ik kan ook gewoon mee doen met de wereld. Ik hoef niet altijd maar toe te kijken naar het geluk van anderen, omdat er nooit geld is om aan iets mee te doen’’.
Als je op die manier opgroeit, blijven al die indrukken altijd wel ergens onderhuids bij je. Ik besloot een plekje voor mijn perspectief te bevechten, door naar de kunstacademie te gaan en verhalenverteller te worden; om zo veel mogelijk mensen te laten weten dat ze niet alleen zijn in al hun menselijkheid. Te troosten dus eigenlijk, met kunst.
Soms voel ik me in de kunstwereld-bubbel dan toch weer te ver weg van wat er nu bij de meeste mensen achter de voordeuren gaande moet zijn. Ik zou nooit iemand willen worden die wegkijkt als ik zwaarte in de ogen van een ander waarneem. Ik wil zijn zoals die ene moeder op school die me op een dag apart nam, en die letterlijk vroeg of het thuis wel goed ging. Of zoals die ene gekke oom die me na het verplichtte gezapige kerstfeestje ongezien een doos met eten meegaf voor thuis, omdat het hem wel was opgevallen dat ik een wat ‘mager bekkie’ begon te krijgen. Later een studiebeurs van een fonds...
Al die mensen, die al die kleine beetjes gaven destijds, hebben gemaakt dat ik nu in de positie ben, waarin ik hetzelfde door kan geven. Ik weet zeker, uit eigen ervaring, als we allemaal iets meer zouden durven geven, geen mens zich meer alleen en verloren hoeft te voelen in dit immens rijke land.
Jessica
